Çocuk için oyun bedensel, zihinsel ve ruhsal açıdan yararlı bir egzersiz anlamına gelmektedir.
Oyun sayesinde anne karnından itibaren başladığı gelişim serüvenine sosyal çevreyi dâhil etmekte birey, toplum ve sosyal dünya ile tanışmaktadır. Çocuk yaşadığı çevrede daima başkaları ile ilişki hâlindedir. Çocuk oyunlarının çoğunda sosyal bir yapı vardır.
Oyun ile çocuk cinsel kimlik kazanır. Aile bireylerinin rollerini üstlenerek sorumluluklarını ve bireylerin kişiliklerini öğrenir. Meslek gruplarını ve onların rollerini kavrar. Birlikte sorun çözmeyi öğrenirler. Moral gelişimi desteklenir. Çocuk toplumsallaşmayı, başkalarının hak ve özgürlüklerine saygı duymayı, kendi hak ve özgürlüğünü korumayı, yardımlaşmayı, paylaşmayı, lider olmayı, kazanmayı, kaybetmeyi öğrenir.
Çocuk oyun oynayarak toplumsallaşmakta ve topluma ayak uydurmaktadır. Oyuncak ise çocuğun toplumsallaşmasında ve kişiliğini geliştirmesinde kullanılan bir araçtır.
Çocuklar manevi değerlerinin bir kısmını da oyun sırasında diğer çocuklarla etkileşimleri sonucunda geliştirirler. Başka çocuklarla birlikte oynama 1-3 yaş döneminden sonra görülür. Kurallı oyunlar ise özellikle ilkokul döneminde önem kazanır.
Okul öncesi eğitim kurumuna devam eden altı yaş grubu çocukların, sosyal oyun kategorilerine göre en çok birlikte oyunu tercih ettiklerini belirlemiştir. Daha sonra sırayla iş birlikçi, yalnız, uğraşsız, seyirci davranışı ve paralel oyunu tercih ettikleri gözlenmiştir.
Ayrıca altı yaş çocuklarının sosyal oyun kategorilerinde gözlenen oyun davranışında cinsiyete özgü bir farklılık olduğu belirlenmiştir. Kız çocukların, erkek çocuklardan anlamlı derecede daha fazla yalnız oyun, erkek çocukların ise kız çocuklardan anlamlı derecede daha fazla iş birlikçi oyun oynadıkları belirlenmiştir.
Kaynak: Hediye Bekmezci ve Hava Özkan - Atatürk Üniversitesi Sağlık Bilimleri Fakültesi, Erzurum
